شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی
فرصتی دان که ز لب تا به دهان این همه نیست
«حافظ»

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – پيغام سلم و تور به نزديك فريدون

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرواره

(رِ) (اِ.) هر یک از دو قطعه استخوان که حفره‌های اندامی دندان در آن جای دارند، فَک.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.