شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - داستان ضحاك با كاوه آهنگر

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

با اشک هم اثر نتوان خواند ناله را
غم پرور است ناله و جان پرور است اشک
«رهی معیری»

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرنگ

(~.) (اِ.)۱ - رنج، اذیت، آزار.
۲- مکر، حیله.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.