شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هر که درآتش سودای تو امروز بسوخت
ظاهر آنست که فردا بود ایمن ز عذاب
«خواجوی کرمانی»

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

مقدمه شاهنامه فردوسی

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرنگ

(~.) (اِ.)
۱- رنگ، لون.
۲- سُرخاب.
۳- گونه، روش.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.