شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گلی کان پایمال سرو ما گشت
بود خاکش ز خون ارغوان به
«حافظ»

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آردینه

(نِ) (ص نسب.)
۱- منسوب به آرد، آنچه از آرد سازند.
۲- آشی که از آرد پزند، آش آرد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.