شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ترا به حسن و طراوت جز این نیارم گفت
که از زمانه بهاری و از بهار چمن
«رهی معیری»

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرد

[ په. ] (اِ.) گردی که از کوبیدن و آسیاب کردن غلات به دست می‌آید. ؛ ~ خود را بیختن و الک خود را آویختن کنایه از: وظایف خود را طی سالیان انجام دادن و دیگر اخلاقاً موظف یا عملاً توان انجام کاری را نداشتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.