شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

میدود هر سو گریبان چاک از بی طاقتی
تا کجا آرام گیرد جان بی آرام صبح ؟
«رهی معیری»

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرامانیدن

(دَ) (مص م.)
۱- آرام کردن.
۲- مطمئن کردن.
۳- سکونت دادن، اسکان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.