شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یارم چو قدح به دست گیرد
بازار بتان شکست گیرد
«حافظ»

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرامانیدن

(دَ) (مص م.)
۱- آرام کردن.
۲- مطمئن کردن.
۳- سکونت دادن، اسکان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.