شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چشم فلک نبیند زین طرفه‌تر جوانی
در دست کس نیفتد زین خوبتر نگاری
«حافظ»

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آذریون

(~.)
۱- (ص مر.) آذرگون، آتش رنگ.
۲- (اِمر.) نوعی شقایق که کنارش سرخ و میانش سیاه باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.