شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شمع لرزان نیستم تا ماند از من اشک سرد
آتشی جاوید باشد در دل خاکسترم
«رهی معیری»

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آذریون

(~.)
۱- (ص مر.) آذرگون، آتش رنگ.
۲- (اِمر.) نوعی شقایق که کنارش سرخ و میانش سیاه باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.