شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

وادی سرگشتگی در من نفس نگذاشته است
پای خواب آلودهٔ دامان منزل کن مرا
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آذرین

(~.)(ص نسب.)۱ - آتشین.
۲- سنگ -‌های آتشفشانی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.