شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب
کز هر زبان که می شنوم نامکرر است
«حافظ»

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آدینده

(یَ دِ) (اِ.) آژفنداک، رنگین کمان، قوس قزح.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.