شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سر بر نکرد پاک نهادی ز جیب خاک
گیتی سری سزای گریبان نداشته است
«رهی معیری»

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آداب

[ ع. ] جِ ادب ؛ رسوم، عادات.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.