شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گر جان به تن ببینی مشغول کار او شو
هر قبله‌ای که بینی بهتر ز خودپرستی
«حافظ»

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – جنگ نوذر با افراسياب سديگر بار

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آداب

[ ع. ] جِ ادب ؛ رسوم، عادات.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.