شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - فراهم آوردن شاهنامه

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از دشمن و از دوست گریزیم و عجب نیست
سرگشته نسیم از گل و از خار گریزد
«رهی معیری»

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آخوندک

(دَ) (اِ.)
۱- حشره‌ای سبز رنگ مانند ملخ با پاهای دراز، سر بزرگ و دو جفت بال که خود را به شکل شاخه‌های کوچک درختان درمی آورد و حشرات مضر برای کشاورزی را می‌خورد.
۲- مجازاً آخوند حقیر یا کم سواد را گویند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.