شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آفرینش مردم

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز رکن آباد ما صد لوحش الله
که عمر خضر می‌بخشد زلالش
«حافظ»

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آخورچرب

(~. چَ) (ص مر.) کسی که در رفاه و نعمت باشد، بسیاری مال.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.