شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - غلام نرگس مست تو تاجدارانند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز شوق روی تو شاها بدین اسیر فراق
همان رسید کز آتش به برگ کاه رسید
«حافظ»

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتشین

(تَ) (ص نسب.) آتشی، از آتش.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.