شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم
گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید
«حافظ»

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتشگاه

(~.) (اِمر.)
۱- آتشکده.
۲- آتشدان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.