شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

روز در کسب هنر کوش که می خوردن روز
دل چون آینه در زنگ ظلام اندازد
«حافظ»

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتشکده

(تَ کَ دِ) (اِمر.) جایی که زردشتیان آتش مقدس را در آن نگه داری کنند، نیایشگاه زرتشتیان، آذرکده، آتشگاه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.