شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نهادم عقل را ره توشه از می
ز شهر هستیش کردم روانه
«حافظ»

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – آمدن زال به نزد مهراب كابلى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتشدان

(~.)(اِمر.)
۱- منقل، اجاق.
۲- تنور.
۳- ظرفی مخصوص در آتشکده که در آن آتش مقدس افروزند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.