شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی
بی شمع عارض تو دلم را بود گداز
«حافظ»

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتشبار

(~.) (اِفا.)
۱- ریزنده آتش (شخص یا شی ء).
۲- چخماق.
۳- تفنگ، توپ.
۴- یک واحد از توپخانه شامل چهار گروهان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.