شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن
کس عیار زر خالص نشناسد چو محک
«حافظ»

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتش نشاندن

(~. نِ دَ) (مص م.)
۱- خاموش کردن آتش.
۲- کنایه ا ز: فرو نشاندن خشم و غضب.
۳- خاموش کردن فتنه و آشوب.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.