(~. اَ) (ص فا.)
۱- کسی که در جشن‌ها مردم را سرگرم کرده، آتش روشن می‌کند و شعله آن را در دهان خود فرو می‌برد و بیرون می‌آرد، و از مردم پول می‌گیرد.
۲- فتنه انگیز.
۳- چیزی که با آن آتش روشن کنند، آتشگیره.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

فرهنگ معین

آتش افروز

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ