شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بگشای تیر مژگان و بریز خون حافظ
که چنان کشنده‌ای را نکند کس انتقامی
«حافظ»

دیوان حافظ – صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آتش

بهار (~ِ بَ) (اِمر.) گل سرخ، لاله.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.