شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کردم از دیده و دل جای ترا
گرچه از دیده و جان جای تو نیست
«انوری»

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبنوس

[ په. ] (اِ)درختی است با چوبِ بسیار سخت، سیاه رنگ و گران بها.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.