شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

زاهد شراب کوثر و حافظ پیاله خواست
تا در میانه خواسته کردگار چیست
«حافظ»

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبگردان

(گَ)(اِمر.) ظرفی دسته دار مانند ملاقه، اما بزرگتر از آن، که به وسیله آن آب، آش یا غذاهای مانند آن را از ظرفی به ظرف دیگر می‌ریزند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.