شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بسی رنج بردم در این سال و سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
«فردوسی»

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبگردان

(گَ)(اِمر.) ظرفی دسته دار مانند ملاقه، اما بزرگتر از آن، که به وسیله آن آب، آش یا غذاهای مانند آن را از ظرفی به ظرف دیگر می‌ریزند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.