شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آفرینش کیهان

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز رشک تا که هلاکم کند به دامن غیر
چو گل نهد سر و مستی کند بهانهٔ خویش
«رهی معیری»

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبکی

(بَ) (ص نسب.)
۱- مایع، روان.
۲- کنایه از: بی دوام و نامطمئن.
۳- پرآب.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.