شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

وقت آنست که مستان طرب از سر گیرند
تاج زرین مه از تارک شب برگیرند
«مجیر»

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبکند

(کَ) (اِمر.)
۱- آبگیر.
۲- گودال.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.