شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

زندگی کردن من مردن تدریجی بود
آنچه جان کند تنم، عمر حسابش کردم
«فرخی یزدی»

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتارى در بخت زال در نزد ستاره ‏شناسان

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یوم الحساب

(~ُ. لú ح) [ ع. ] (اِمر.) روز قیامت، روز شمار.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.