شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بنده پیر مغانم که ز جهلم برهاند
پیر ما هر چه کند عین عنایت باشد
«حافظ»

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یوزه

(زَ یازِ) (اِ.) سگ شکاری.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.