شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ای نازنین پسر تو چه مذهب گرفته‌ای
کت خون ما حلالتر از شیر مادر است
«حافظ»

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یورغه

(غَ یاغ) [ تر. ] (اِ.) اسب راه رو.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.