شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

پادشاه منی و من، ز گدایان توام
از گدایان، خبری نیستت ای ماه چرا؟
«سلمان ساوجی»

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به نخجيرگاه‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یللی

(یَ لَ) (اِ.) (عا.)
۱- وقت تلف کردن، عمر را به بطالت گذراندن.
۲- بیکارگی و تنبلی و تن آسانی کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.