شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کفر است در طریقت ما کینه داشتن
آیین ماست سینه چو آیینه داشتن
«طالب آملی»

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یلک

(یَ لَ) (اِ.) کلاه گوشه، گوشه‌ای از کلاه یا تاج.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.