شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - آفرینش ماه

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

تسبیح و خرقه لذت مستی نبخشدت
همت در این عمل طلب از می فروش کن
«حافظ»

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – آفرینش کیهان

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبسته

(بَ تِ) (اِ.) زمین آماده برای کاشت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.