شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - هنر نمودن زال در پيش منوچهر

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شیر در بادیه عشق تو روباه شود
آه از این راه که در وی خطری نیست که نیست
«حافظ»

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – رزم سهراب با گردآفريد

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یکی

(یِ یا یَ) (اِ.)
۱- یک عدد.
۲- یک نفر، کسی.
۳- یگانه، متحد. ؛ ~ به نعل و ~ به میخ زدن کنایه از: در هواداری از هر دو طرف دعوا یا بحث سخن گفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.