شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - خم زلف تو دام کفر و دین است

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

اگر به رنگ عقیقی شد اشک من چه عجب
که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق
«حافظ»

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یکرنگ

(~. رَ) (ص.) صادق، بی ریا.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.