شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - رفتن فريدون به جنگ ضحاك

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشد
«حافظ»

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبستن

(بِ تَ) (ص.) = آبستان:
۱- حامله، باردار.
۲- پنهان، پوشیده. ؛~شب ~ است (کن.) وقوع حوادث تازه محتمل است.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.