شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
«حافظ»

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یک وجبی

(~. وَ جَ) (ص نسب.) (عا.)
۱- به قدر یک وجب.
۲- بسیار کوتاه قد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.