شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در دایرهٔ امکان، این نشاه نمی‌باشد
پیمانهٔ چشم او، صهبای دگر دارد
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – اندر زادن فريدون

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبسال

(اِمر.) بهار، آبسالان.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.