شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - پادشاهی كيومرث

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

جان فدا کردیم و یاران قدر ما نشناختند
کور بادا دیدهٔ حق ناشناس دوستی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یغام

(یَ) (اِ.) غول بیابانی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.