شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست
«حافظ»

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبزن

(زَ)
۱- (اِ.) تشتی از سفال یا فلز که در آن آب گرم و دارو می‌ریختند و بیمار را در آن می‌گذاشتند.
۲- وان.
۳- (اِفا.) آرام دهنده، تسکین دهنده، شخصی که مردم را به زبان خوش تسلی دهد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.