شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - رفتن كاوس به مازندران

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ما را بس است جلوه‌گه شاهدان قدس
دنیا برای مردم دنیا گذاشتیم
«رهی معیری»

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبرون

(اِ.) گل همیشه بهار.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.