شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - خوان هفتم كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

می رود عمر عزیز ما، دریغا چاره چیست
دی برفت و میرود امروز و فردا، چاره چیست
«شاه نعمت الله ولی»

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – پيروزى فريدون بر ضحاك و دست يافتن بر گنجهاى آن

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یال و کوپال

(لُ) (اِمر.) توش و توان، نیرو، زورمندی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.