شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - داستان دقیقی سخن سرای

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دیده نادیده به اقبال تو ایمان آورد
مرحبا ای به چنین لطف خدا ارزانی
«حافظ»

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

شاهنامه فردوسی – هنر نمودن زال در پيش منوچهر

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یاری

(حامص.) کمک، مدد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.