شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ساختم با آتش دل لاله زاری شد مرا
سوختم خار تعلق نوبهاری شد مرا
«رهی معیری»

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یاده

(دَ) (اِ.)
۱- قوه حافظه.
۲- رشوه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.