شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

شاهنامه فردوسی - گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز چشم شوخ تو جان کی توان برد
که دایم با کمان اندر کمین است
«حافظ»

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یادمان

(اِمر.)
۱- آن چه برای یادبود کسی یا روی دادی ساخته می‌شود.
۲- مراسمی که برای یادبود کسی یا چیزی برپا می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.