شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند
ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست
«حافظ»

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبدست

(دَ)
۱- (ص مر.) زاهد، پاکدامن.
۲- ماهر، استاد.
۳- (اِمر.) مستراح.
۴- لباده.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.