شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ساقیا برخیز و درده جام را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش
که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو
«حافظ»

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبدارک

(رَ) (اِمر.) دم جنبانک، گازر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.