شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار
ور نه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست
«حافظ»

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – آفرینش ماه

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبخور

(خُ) (اِمر.)
۱- سرچشمه و محلی که از آن جا آب برگیرند و بنوشند، آبشخور.
۲- قسمت، نصیب.
۳- موی اضافی سبیل.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.