شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد
تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس
«حافظ»

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن كاوس بر رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – ستایش خرد

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

شاهنامه فردوسی – خوان سوم جنگ رستم با اژدها

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آبج

(بَ) (اِ.)
۱- نشانه کمان گروهه.
۲- آلتی در زراعت. آبچ نیز گویند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.