شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

رسید کار به جایی که یار بگذارد
ز لطف بر دل من دستی، آسمان نگذاشت
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب فسرده

(بِ فَ یا فِ سُ دِ) (اِمر.)
۱- یخ، برف.
۲- شیشه.
۳- بلور.
۴- خنجر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.