شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر
کلاه داریش اندر سر شراب رود
«حافظ»

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

شاهنامه فردوسی – پادشاهى ضحاك هزار سال بود

شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب شنگرفی

(بِ شَ گَ)(اِمر.) کنایه از: شراب سرخ، اشک خونین.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.