شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
«حافظ»

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب سیاه

(بِ) (اِمر.)
۱- نوعی بیماری چشمی که باعث تیرگی و نابینایی چشم می‌شود.
۲- حادثه.
۳- مداد، مرکب.
۴- آبی که تیره و رنگ آن تیره باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.