شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

با خدا باش و پادشاهی کن
بی خدا باش و هر چه خواهی کن
«مجلسی»

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب زیپو

(پُ) (اِمر.) (عا.) غذای آبکی، رقیق و کمرنگ، کم مایه و بی مزه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.